Dit boek kreeg ik jaren geleden op mijn verjaardag van een vriend die dacht dat ik wel van avontuurlijke jongensboeken zou houden. Ik wist het niet van mijzelf, maar het bleek te kloppen. Tenminste, als je dit boek als zodanig kan beschouwen.Ik las De Quincunx van Charles Palliser tijdens een vakantie op het Griekse eiland Kos. We gingen voor de zon, maar het grootste gedeelte van de week regende het. Hard. Het had een niet al te positieve invloed op het vakantiegevoel, maar droeg wel bij aan het lettervreten. Het is een dikke pil, maar echt zo'n boek dat je niet aan de kant kunt leggen.
"Kom nou ook even het water in", hoorde ik tijdens de enige twee zonnige dagen. "Ja, zometeen..." mompelde ik, een beetje verstoord opkijkend vanachter mijn geliefde boek.
Ik heb het zelfs even weggelegd en om me heen gekeken, om het vervolgens met hetzelfde gemak weer op te pakken en verder te lezen. Eerlijk is eerlijk: er zijn weinig boeken waarbij dat gebeurt.
Heerlijk: je kwaad kunnen maken op hoofdpersonen (Hoe kan die moeder nou zo stom zijn!), nadenken over de haast filosofische passages in het boek, en gegrepen worden door de spanning, door die wervelwind van gebeurtenissen.
Waar het over gaat?
In de 19de eeuw leidt een Engelse jongetje met zijn moeder een rustig bestaan op het platteland. Over zijn vader weet hij niets en zijn moeder wil hem pas later over het geheim van zijn afkomst vertellen. Als zij bedreigd worden door vijanden uit het verleden vluchten zij naar Londen, maar ook daar kunnen zij niet aan hun belagers ontsnappen. Nadat zijn moeder volkomen berooid is overleden, wordt de jongen het vuur na aan de schenen gelegd, maar hij weet uiteindelijk het raadsel van zijn afkomst op te lossen. Charles Palliser doceert literatuurgeschiedenis aan een Schotse universiteit en weet veel van de 19de-eeuwse Engelse roman. In die traditie van lange, sociaal bewogen romans (o.a. Dickens) past deze boeiende, goedgeschreven geschiedenis. Door de sterke plot, de vele spannende avonturen en het goede tijdsbeeld blijft deze roman meer dan 800 blz. lang de aandacht vasthouden.
Het staat er simpel in zo'n recensie, het geeft niet helemaal het gevoel weer dat je bekruipt tijdens het lezen van dit meesterwerk. Nee, dat moet je toch echt zelf ervaren...
Reserveer in onze catalogus
7 opmerkingen:
Ik ging naar de boekenbeurs, nam dit boek, mij toen al niet geheel onbekend, ter hand, en een man sprak mij willekeurig aan, vertelde over een vakantie in Griekenland en over hoe er meer tijd uitging naar dit boek dan naar de omgeving, tot lichte ergernis van de echtgenote.
Goed nieuws! Ik heb me het boek ondertussen aangeschaft en lees als een trein.
Groet,
S.
Toeval bestaat niet..
;-) Veel leesplezier!
Ik kreeg het boek De Quincunx voor mijn verjaardag van mijn wederhelft. Omdat ik en een fulltime baan heb en daarnaast een gezin met kinderen lees ik in de verloren uurtjes, voornamelijk 's avonds voordat ik ga slapen. Ondanks het feit dat het een dikke pil is, is het een goed te volgen verhaal dat uitnodigt om verder te lezen. Maar verbazend genoeg raak je de draad van het verhaal niet kwijt als je het boek weglegt (wat bij veel dikke pillen wel gebeurt). Soms vraag je je af hoe iemand zo dom kan zijn, maar anderszins laat het ook heel goed zien dat een kat in het nauw rare sprongen maakt. Ik heb het boek nog lang niet uit, ben aanbeland op de "school" waar John gevangen zit en een na het overlijden van Stephen Maliphant een plan uitdenkt om te ontsnappen..... ben benieuwd of het hem lukt en kan niet wachten om verder te kunnen lezen.........
Groet,
D.
Fijn hè, als een boek je zo kan 'pakken'... Veel plezier met het vervolg!
kan iemand mij een vertaling geven van het latijnse motto van de romeinse filosoof/redenaar quintilianus?
@Toon: Ik heb even gezocht; kan geen latijn... Het citaat (waar de titel van afgeleid is) is waarschijnlijk "Quid illo quincunce speciosius qui, in quamcunque partem spectaveris, rectus est?" Dat komt neer op "What fairer sight is there than rows of trees planted in echelon which present straight lines to the eye from whatever angle they be viewed?" Het gaat om rijen bomen die geplant zijn in een vorm, in dit geval een quincunx, waardoor je ze altijd in een rechte lijn ziet, ongeacht de hoek van waaruit je kijkt. Een quincunx is een patroon dat gelijk is aan hoe de 'vijf' ogen op een dobbelsteen staan weergegeven. Een patroon dat veel gebruikt is in boomgaarden.
Ik heb het boek net uit. gelukkig, want er moet nodig wat gedaan worden. Gelukkig was mijn man een paar dagen weg. Zodoende kon ik ongestoord verder lezen tot midden in de nacht. Een heerlijk boeiend, spannend boek. Veel mooie passages met gefilosofeer over recht en billijkheid, over het onrecht van de rijken in Engeland in de 19e eeuw. Dit boek leidt op tot een bevlogen socialist. Toch vind ik andere gedeelten wat zwak. Dan wordt in een dialoog even aan de lezer het hoe en waarom duidelijk gemaakt. Soms kloppen dingen ook gewoon niet. Maar toch.... Alleszins het lezen waard. En handig die stambomen hier en daar in het boek.
Maar ik zou nog graag een vervolg zien: wat gaat John Huffam allemaal met het landgoed doen?
Een reactie posten