Ik heb blijkbaar een voorkeur voor Italiaanse schrijvers die de Premio Strega winnen. En de 26-jarige Paolo Giordano is met zijn boek De eenzaamheid van de priemgetallen ook nog eens de jongste Premio Strega-winnaar aller tijden!Het verhaal pakte mij vanaf het begin.
De briljante Mattia schaamt zich voor zijn achterlijke tweelingzusje Michela. Onderweg naar een verjaardagsfeestje liet hij dat lastige zusje eventjes achter op een bank in het park. Ze is nooit teruggevonden.
Alice wordt door haar vader gedwongen te skiën. Zijn obsessie voor de lange latten maakt haar opstandig en als zij tijdens een mistige afdaling haar skiklasje verlaat, breekt ze haar been. Sindsdien loopt ze mank.
Mattia omschrijft zichzelf en Alice als twee priemgetallen die afwijken van hun omgeving zoals priemgetallen dat doen ten opzichte van de rest van de getallen:
”Alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt aan te raken”.
Giordano beschrijft heel mooi hoe twee jonge mensen hun draai in het leven proberen te vinden; van hun traumatische jeugdjaren tot ze bijna dertigers zijn. Alice en Mattia voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen.
Het is een roman die je bijna filmisch meesleept, je hebt geen idee hoe het zal eindigen. Het enige dat je kunt doen, is hopen op een happy end, maar de vraag is of dat er wel komt. Wat mij betreft mag deze jonge schrijver nog heel veel meer moois uitbrengen!
Waarschuwing: dit boek is moeilijk weg te leggen als je begint te lezen!
Reserveer in onze catalogus
7 opmerkingen:
Ha Diane, ik heb het boek net uit. Inderdaad pakt het je en blijf je lezen. Toch heb ik een onbevredigend gevoel bij het einde. Een happy end is niet noodzakelijk om een goed boek te zijn, maar ik verwacht wel dat de karakters zich op één of andere manier ontwikkelen. Hoe groot hun trauma ook is...
Mattia doelt met zijn vergelijking van hun vriendschap niet alleen op priemgetallen, maar zelfs op 'tweeling priemgetallen'. Die zijn er nog minder en en hun onaanraakbaarheid is nog unieker!
Verder wel heel mooi geschreven, dus ja, ook ik wacht op z'n volgende boek.
Ha Astrid,
En die karakterontwikkeling... juist de prachtige beschrijving van de karakters van de hoofdpersonen vond ik een goed beeld geven van dit type mensen die we in onze samenleving steeds meer tegenkomen.
Je kunt dan wel voorbestemd lijke voor elkaar, maar het gaat uiteindelijk toch om je eigen keuzes die uiteindelijk jouw levensloop doen bepalen.
Hoi Dames,
Als je nu vraagt wat mis je het laatste jaar, dit dus die racties op een boek .Ik ben het met jullie eens en kijk ook uit naar een volgend boek
Maar ik zie voor deze titel niet een echt groot lezerspubliek. Is zo'n boek wat je persoonlijk dient aan te reiken aan je klant.
Groetjes
Francine
Nou, ik heb me er nog eens op gestort. Met dit als resultaat. Het valt ook allemaal niet mee, leven.
Hoi Diane,
Leuke recensie!
Ik heb dit boek een tijdje terug al gelezen en ook in één ruk uitgelezen.
Karakterontwikkeling inderdaad erg sterk, waardoor je gewoon
móet weten waar het verhaal naar toe gaat.
Ben heel benieuwd hoe zijn volgende boek zal zijn
Een lekker leesboek, maar ik vond het triest en deprimerend. Geen boek om mee te nemen op vakantie.
Hallo vergetenboek,
Triest ja... maar ik vond het niet deprimerend. En voor vakantieliteratuur neem ik zelf weinig mee aangezien alles op de fiets mee moet. Dus hoe minder bagage hoe beter, helaas vallen boeken dus af.
Een reactie posten