Donderdagmiddag. Half vier.

Ik las alweer een tijd geleden het boek Donderdagmiddag. Half vier. van Kristien Hemmerechts, zo'n Vlaamse Reus. De flaptekst schrijft:

Dit is een boek over kinderen. Over mensen die kinderen willen maar ze niet kunnen krijgen, of ze kunnen krijgen maar ze niet willen, of ze krijgen zonder ze te willen, of ze willen en ook krijgen. En omdat het een boek over het hebben en krijgen en willen van kinderen is, is het ook een boek over liefde, en over het maken van die kinderen, dat soms in liefde gebeurt. Soms ook niet.

Kijk, dán heb je mijn aandacht.

Alles draait in dit boek om een fataal ongeluk, veroorzaakt op een donderdagmiddag, om half vier, door de camionette van typeleraar Damiën. De auteur had het ook een 'bestelbus' kunnen noemen, maar - zo legt ze in het eerste hoofdstuk uit - in dit verhaal past een camionette beter. En ze heeft gelijk. Een ander personage werkt in een frietkot. Daarom hou ik dus zo van Vlaamse schrijvers.

De aanloop naar en de gevolgen van dit ongeluk worden verteld door de ogen van verschillende personen uit het leven van het slachtoffer. Een mooie vorm. Aan het eind komt alles samen in het verhaal van Karen, het slachtoffer.

Op haar website schrijft Hemmerechts:

Ik heb dit boek geschreven omdat ik stilaan geloof dat de belangrijkste relatie die een mens in zijn of haar leven kan hebben, die met zijn of haar kinderen is, ongeacht het succes of falen ervan. Meer en meer geloof ik dat ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen moeten houden, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn. Dit boek is dan ook opgedragen aan alle kinderen, en dus aan ieder van ons.

Geloof me, het is een mooi boek. Of je nu ouder bent of kind...

Reserveer in onze catalogus.