Soms lees je een boek, zo ontroerend en zo mooi, dat je wilt dat iedereen het gaat lezen.
De Boekendief, geschreven door Markus Zusak gaat over het leven in Nazi–Duitsland gezien door de ogen van het negenjarige meisje Liesel Meminger. Zij is, in 1939, samen met haar broertje op weg naar de familie Hubermann in Molching, een dorp vlakbij München. Onderweg sterft haar broertje en dan moet Liesel niet alleen afscheid nemen van hem, maar ook van haar moeder, die voortdurend ziek is en niet meer voor haar kan zorgen. Rosa en Hans Hubermann worden haar nieuwe ouders. Hans is een aardige anti-Nazi huisschilder en leert Liesel lezen. Boeken worden voor haar zo belangrijk dat ze ze soms steelt. Eind 1940 duikt de zoon van een joodse kennis van Hans bij hen onder en er groeit een band tussen Max en Liesel. Na een bombardement in 1943 is Liesel de enige in de straat die nog leeft. Ze gaat op zoek naar Max en vindt hem in Dachau.
Heel bijzonder vond ik dat het verhaal verteld wordt door de Dood. En je weet het.... "wanneer de Dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren". Sommige passages worden vanuit dit perspectief nog schrijnender, bv. wanneer de Dood vertelt over het overlijden van Liesel's broertje, of over het ophalen van Joodse zielen uit de concentratiekampen. Het verhaal springt heen en weer in de tijd. De hoofdstukken worden steeds onderbroken door korte beschrijvingen, citaten en tekeningetjes, waardoor de verschrikkelijke gebeurtenissen iets minder zwaar worden om te lezen.
De Boekendief, geschreven door Markus Zusak gaat over het leven in Nazi–Duitsland gezien door de ogen van het negenjarige meisje Liesel Meminger. Zij is, in 1939, samen met haar broertje op weg naar de familie Hubermann in Molching, een dorp vlakbij München. Onderweg sterft haar broertje en dan moet Liesel niet alleen afscheid nemen van hem, maar ook van haar moeder, die voortdurend ziek is en niet meer voor haar kan zorgen. Rosa en Hans Hubermann worden haar nieuwe ouders. Hans is een aardige anti-Nazi huisschilder en leert Liesel lezen. Boeken worden voor haar zo belangrijk dat ze ze soms steelt. Eind 1940 duikt de zoon van een joodse kennis van Hans bij hen onder en er groeit een band tussen Max en Liesel. Na een bombardement in 1943 is Liesel de enige in de straat die nog leeft. Ze gaat op zoek naar Max en vindt hem in Dachau.
Heel bijzonder vond ik dat het verhaal verteld wordt door de Dood. En je weet het.... "wanneer de Dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren". Sommige passages worden vanuit dit perspectief nog schrijnender, bv. wanneer de Dood vertelt over het overlijden van Liesel's broertje, of over het ophalen van Joodse zielen uit de concentratiekampen. Het verhaal springt heen en weer in de tijd. De hoofdstukken worden steeds onderbroken door korte beschrijvingen, citaten en tekeningetjes, waardoor de verschrikkelijke gebeurtenissen iets minder zwaar worden om te lezen.
De Boekendief laat de Duitse kant van de Tweede Wereldoorlog zien. Of zoals de Boekendief zou zeggen: "De woorden staan rechtop in het boek". Alsof het woord je wil tegenhouden en je de gruwelijkheid van die tijd wil laten doormaken.
Reserveer in onze catalogus
Reserveer in onze catalogus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten