Waarom? Probéér het me in ieder geval uit te leggen. Ik wil het echt snappen. Waarom?U hebt me de laatste tijd behoorlijk bezig gehouden. Door een artikel over uw laatste boek uit een serie van zes, besloot ik ze allemaal te lezen. U hebt bijna 30 jaar de tijd genomen voor het schrijven, ik las ze in een paar maanden. U bent een gewaagd schrijver, voor tienerboeken, maar dat kan ik als bijna 40-er wel aan.
De kennismaking via Je moet dansen op mijn graf was gelijk raak. Onderweg merkte ik dat uw boeken toch best verschillen van toon en schrijfstijl. Zo sprak Verleden week, de jongste van de zes, me het minst aan.
Met Nu weet ik het betreedt u het pad van het geloof. Voor iemand zonder godsdienstige achtergrond een interessant pad om samen met de hoofdpersoon te bewandelen. En De Tolbrug was weer subliem. Mooie vorm, goed verhaal. Terecht dat u daar prijzen mee hebt gewonnen en dat het is bewerkt voor toneel.
Niets is wat het lijkt voelde als een thuiswedstrijd. Het speelt in Amsterdam en mengt op een bijzondere manier het heden en de Tweede Wereldoorlog in elkaar. Een periode uit onze geschiedenis die me blijft fascineren.
En dan kom ik eindelijk bij dat laatste boek waar deze reis om begon: Dit is alles. Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn. Een dik boek. Met voor het eerst een vrouwelijke hoofdpersoon. Toch weet u ook hier de thema's homoseksualiteit en depressiviteit terug te laten komen. Het lijkt een rode draad in al uw boeken, wat me overigens wel nieuwsgierig maakt naar de achterliggende gedachte.
Maar goed, Dit is alles dus. Een dagboekvorm dit keer. Waardoor je als lezer niet alleen in het hoofd van de schrijfster kruipt, maar haar zelfs bijna wordt. Misschien raakte het me allemaal wat extra, omdat ik als tiener ook veel dagboeken schreef. En het gaat over die eerste liefde. Geen doorsnee tienerbevlieging, want ze beleeft het allemaal wel erg intens, moet ik zeggen. Misschien was ik stiekem ook wel een beetje jaloers, dat doen verhalen soms met je. Naast de liefde is er ook het volwassen worden, de zoektocht naar wat je wilt maken van je leven. Dat laat toch niemand onberoerd.
En dan ineens... meneer Chambers, waarom? Waarom hoofd-kussenboek zes? Het was toch goed zo? Ik was echt in shock. Heb het boek een dag laten liggen voordat ik het uit kon lezen. U had me hier niet op voorbereid en ik merkte dat ik het ook niet wilde of kon accepteren. Zit ik daar als bijna 40-jarige 30 bladzijden lang stille tranen te druppelen om een tienerboek...
Begrijp me niet verkeerd, ik hou best van een beetje kietelen. Een open einde, rondzingende vragen, diepere lagen. Ik vind het bijna je taak als schrijver om je lezer uit te dagen zijn eigen verhaal te maken. Maar dit is geen uitdaging, dit is... oneerlijk. Dit doet pijn.
Blijf ik met nog een vraag achter: wat zeggen deze tranen me over mijzelf? Of is die vraag het antwoord op uw waarom? Is dat alles?
Voor altijd uw,
Astrid
Reserveer in onze catalogus
5 opmerkingen:
Geachte Astrit,
Ik ben een verwoede lezeres van uw blog, daaruit concludeer ik dat u een bibliothecaresse bent en wat is mijn schrik ik ken geen Chaimbers of bedoeld u Chambers.
Met vriendelijke groet,
Truus van Dam
Beste Truus,
Wat leuk dat u mijn blog volgt. Inderdaad werk ik in een bibliotheek, maar erger, inderdaad betrapt u mij daar op een vervelende typefout. Ik heb de ijverige i gelijk verwijderd, kunnen we alle drie weer rustig slapen!
Als u nog eens leuke leestips hebt, van verwoede Spaanse sschrijvers misschien, dan hou ik me zeker aanbevolen.
Beste Astrid,
In mijn eigen wilde, maar ook o zo gevoelige pubertijdjaren las ik, samen met mijn vriendinnen, alle delen van een serie, uitgegeven door lemniscaat. Kenmerkend voor deze serie was dat ze van die puberproblemen behandelden waarin wij ons helemaal konden herkennen en waar we helemaal in op konden gaan. Uit die tijd ken ik de schrijver Aidan Chambers, want hij schreef het boek 'lang weekend op drie manieren' (jawel deel 1 van de serie! Ook wel bekend onder de titel 'Verleden week'). Ik ben zelfs nog naar de boekenkast gelopen om te kijken of het er in stond. Maar nee, wel een paar andere titels uit deze serie. Ik weet niet meer precies waar 'Lang weekend op drie manieren' over ging, maar wel dat het een mooi boek móet zijn geweest, want dat waren ze allemaal. En ik begrijp uit jouw verhaal dat ook de latere pennevruchten van Chambers de moeite waard zijn!
Dag Monic,
In de post verwijs ik bij elk deel naar een korte beschrijving op Villa Kakelbont. Kijk maar eens of je je het verhaal van 'Verleden week' nog kunt herinneren. En daarna... zou ik zeker het laatste deel proberen!
Dag Henk,
Bedankt voor je compliment. We doen ons best het waar te maken.
Dat boek, dat valt best mee hoor. Het leest lekker weg, alleen word je even van je stoel geblazen, zeg maar. Ik zal niet meer van die afschrikwekkende reviews schrijven, beloofd.
Een reactie posten